یکی از سالکان راه خدا رحمة الله علیه می گفت: بعضی از نفوس تمام سعی و تلاششان را برای راندن خود و دیگران از درگاه قرب پروردگار بکار بسته اند در حالی که همۀ اسباب و علل برای قُرب و کمال و وصال مهیاست؛ حال اینجاست که از این نفوسِ شیطان زده و تهی از حق و صدق و طَهور و در عوض پر از شرارت و تملّق و غرور باید پرسید: آنقدر که تلاش می کنید و افراد بیچاره ای را برای منظورتان اجیر کرده و با خود همسو نموده اید تا خود و دیگران را از خدا و انوار الهی دور کنید و ظاهرا هنری هم غیر از این ندارند، آیا سعی و تلاش کردید کسی را در این دنیا و زمان که زمانِ حیرت و سرگردانی است، به خدا وصل کرده نزدیکترش کنید؛ تعلّقاتش را به دنیا و کثرات و گناهان بزدایید و قلبش را طیب و طاهر کرده متوجّه عالم توحید و ولایت کنید؟ در روایت است که همه در قیامت غبطۀ مقام شهدا را دارند، اما شهدا غبطۀ مقام کسی را دارند که دست کسی را گرفته به خدا نزدکتر کرده باشد. حال ما کدام راه و عمل را انتخاب کرده ایم؟